Ang pinakamasayang parte sa buhay ng isang tao ay ang pagiging bata. Malayang nakikipaglaro,walang problema, iniiwasang masakatan kasi may mga magulang na pumoprotekta, tinuturuan ng mga magagandang bagay, laging may nagpapasaya sa tuwing nalulungkot ka, maraming nagmamahal sayo at natutuwa sa mga ginagawa mo. People around you want to feel how important and precious you are. I tnink...having toy is the first thing why children are happy. Kasi kahit mag-isa ka maligaya ka pa rin kasi sa laruan pwede mong gawin lahat ng ninanais mo nang walang pumipigil sayo, di yan magrereact kung tama ba o mali ang pagmamanipulate mo sa kanya. Walang pakiramdam, walang kakayahang magsalita kung nasasaktan na sya dahil sa ginagawa mo.
Minsan nga sumbungan pa naten ehh kapag napapagalitan tayo sa sobrang kulit. Ang bata matatampuhin, masyadong marupok, balat sibuyas, kapag may nagawang kasalanan takot umamin kasi pakiramdam nila sasaktan sila anumang oras. Pero kapag nakuha nyan ang gusto nya lahat ng ipapagawa mo gagawin nya na may kasama pang “promise” ni hindi mo na nga maipinta ang mukha dahil sa sobrang ligaya kasi at the end of the day nasunod na naman ang kagustuhan nya. Kahit walang pambli minsan. Parents always find a way para lang mabilhan ka nila kasi matutuwa rin sila kapag nakikita ka nilang masaya.
